امیرحسین ترابی، نویسنده و فیلمساز در گفتگو با خبرنگار ادبی خبرگزاری سینمای ایران گفت: دلیل اصلی عدم مراجعه فیلمسازان ما به ادبیات، بی اطلاعی آن ها و نداشتن مطالعه مستمر در این زمینه است. بسیاری از نویسندگان سینما و تلوزیون متأسفانه وقتی برای مطالعه رمان ها، اشعار و سایر آثار ادبی نمی گذارند.

وی افزود: از سوی دیگر سطح کیفی سینمای ما بسیار پایین است و پرداختن به آثار فاخر ادبی می تواند ارزش این آثار را کاهش دهد. به همین دلیل است که نویسندگان حاضر نیستند اجازه اقتباس سینمایی اثرشان را بدهند.

ترابی تصریح کرد: برای اجرای متون ادبی هزینه بسیار زیادی لازم است. بخش خصوصی از عهده این مخارج بر نمی آید و این طبیعی است که برای سرمایه گذاری در این فضا ریسک نکند. نظام مدیریتی سینما نیز به گونه ای نیست که بودجه های دولتی را برای سرمایه گذاری در این فضا توجیه کند. به همین دلیل است که اصولا قدمی در این رابطه برداشته نمی شود. به عنوان مثال می توان از پروژه "رومی و زنگی" نام برد که سال ها قبل ناصر تقوایی آن را بر اساس یکی از حوادث تاریخ معاصر و بازتاب های آن کلید زد. اما شاهد بودیم گروه از عهده هزینه های هنگفت بر نیامد و پروژه متوقف شد.

او گفت: با یک نگاه به اکران امروز این روز ها در می یابیم که فیلم های شرافتمندانه که هدف مبتذلی ندارند بسیار کم تولید می شوند اما متأسفانه آمار فروش این فیلم ها نا امید کننده است. چنین آثاری نیاز به حمایت و تبلیغات دارند. البته باید تأکید کرد که حمایت با دخالت متفاوت است و نباید این دو را به جای هم به کار برد زیرا اثر هنری باید مستقل باشد تا بتواند حرف خود را بزند.

این فیلمساز به دورنمای سینما ایران اشاره کرد و گفت: ما به سمتی می رویم که فیلمسازان دو هدف را برای عرضه آثارشان در نظر می گیرند. آن ها یا می خواهند کار هنری انجام دهند و یا سینما را صنعت می دانند. در بخش سینمای هنری، کارگردان برای جشنواره های خارجی فیلم می سازد و به همین دلیل برای جلب نظر داوران، همت خود را در اجرای تکنیک به کار می برد.

ترابی ادامه داد: باید توجه داشت که از نظر تکنیک های فیلمسازی، ما در دنیا حرفی زیادی برای گفتن نداریم و بهتر است فیلمسازان برای حضور مفید در فستیوال های بین المللی به فکر ارائه اثر منحصر به فرد و ایرانی باشند. نقش توجه به پیشینه فرهنگی و ادبی کشور در اینجا مشخص می شود.

امیرحسین ترابی، سینما را ابرقدرت تمام هنرها دانست و تشریح کرد: هنرهای دیگر می توانند در پس زمینه این هنر قرار گیرند و از این طریق بدرخشند. به عنوان مثال در طراحی صحنه یک فیلم می توان بهترین آثار نقاشی را قرار داد و از این طریق آن ها را معرفی کرد. در مورد ادبیات هم همین طور است. اشعار برجسته و نکات ادبی می توانند در دیالوگ شخصیت ها گنجانده شوند.

این نویسنده در ادامه گفت: با سینما می توان حرف های بزرگ زد و پیشینه بزرگ ادبی و فرهنگی کشور را به نسل های آینده معرفی کرد تا از میان نرود. البته همه این ها منوط به این است که این کار در وهله اول هدفمند باشد. یعنی بخواهیم که در دراز مدت ادبیات را وارد فضای فیلم ها کنیم. راه انجام این کار به مرور پیدا خواهد شد.

ترابی در پایان در مورد شاعرانه کردن فضای فیلم های ایرانی نیز اظهار داشت: البته این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که آثار ادبی که قابلیت سینمایی شدن داشته باشند در ادبیات ما زیاد نیستند اما در زمینه فضا سازی ایرانی و شاعرانه فیلم نیز متأسفانه کاری در سینمای ایران انجام نشده است. تنها کسی که شعر ایرانی را می شناخت و آن را به فضای سینمایی اش وارد کرد، مرحوم علی حاتمی بود.

انتهای پیام/ن.ف/ج